Mariusz Szczygieł

 Nie ma … łatwo z panem Szczygłem, bo jak poważyć się na opinię o dziele już uhonorowanym Nagrodą Nike za 2019 rok. Sam autor przyznał gdzieś, że ta jego książka spotyka się ze skrajnymi ocenami czytelników; albo zachwytem, albo odrzuceniem.

Przebieg spotkania DKK w Gubinie wydaje się potwierdzać to spostrzeżenie. Już na wstępie każda z klubowiczek opowiedziała się po jednej ze stron.

Unikając silenia się na profesjonalną recenzję (znikomość kompetencji nie pozwala na taką zuchwałość), skorzystam z wybiegu formalnego i wypunktuję kwestie podnoszone podczas dyskusji:

• Autor zadaje trud czytania przez konieczność przestawiania się w kolejnych tekstach na inny styl narracji;
• Poszukiwania formalne dominują nad treścią;
• Daremnie szukać typowego dla stylu M. Szczygła dystansu, humoru, ironii;
• Treść szybko zatarła się w pamięci czytających;
• Poznane historie długo „chodziły za czytającymi”; przy czym każdej utrwaliła się inna;
• Przynajmniej dwa z reportaży nużyły „przegadaniem”, a przecież autor swoich studentów „uczy na Tochmanie, że mniej znaczy więcej”;
• Mnogość zawartych w książce tematów, postaci, wątków można uznać za zaletę, ale też w ich doborze dostrzec przypadkowość (?), niekonsekwencję.

Wystrzegając się szkolnej cenzurki, decyzji czytelników pozostawiamy sięgnięcie po najnowsze dzieło Mariusza Szczygła.

Bogumiła Wiśniewska